‘Vroeger’ konden wij in een college over positioneren nog vragen aan welk merk je dacht, bij het zien van een klok die ‘vier uur’ aangeeft. Het antwoord liet nooit snel op zich wachten: Cup-A-Soup! Je weet wel, van de campagne “Vier uur Cup-A-Soup. Dat zouden meer mensen moeten doen!”. Maar dat was vroeger. Want in 2008 is deze campagne gestopt, met alle gevolgen van dien…
Warren Bennis, een pioneer in leiderschap, zei ooit: “De beste leiders zijn first class noticers”. Hiermee bedoelt hij dat leiders veel aandacht besteden aan wat er om hen heen gebeurt en ethische kwesties tijdig signaleren. Ze zien dingen die anderen over het hoofd zien en weten wanneer ze dieper op een kwestie moeten ingaan om uiteindelijk de juiste beslissing te nemen. Maar wat houdt veel managers nu tegen om zo te werk te gaan? Hoe kan je zeg maar als manager een first-class noticer worden?
Door het eten van lijnzaad val je af en van wortels eten krijg je goede ogen: persuasieve boodschappen over het eten van producten met een ‘gezond doel’ hebben invloed op de mate van consumeren en de smaakevaluatie. Die invloed is zelfs al bij driejarige peuters te zien. Maar gaat het erin als zoete koek of wordt er door de zure appel heen gebeten?
O, wat haten we het als mensen hun beloften niet nakomen. De pakjesbezorger die tussen tien en twaalf uur ’s ochtends zou komen en pas om drie uur ’s middags verschijnt, of een aannemer die de renovatie van de badkamer dagen of weken te laat afheeft. En hoe gewoon vinden we het eigenlijk als iemand zich wél aan een afspraak houdt. Maar hoe zit het dan met de waardering voor iemand die beter presteert dan hij vooraf beloofde? Zoals een webwinkel die eerder dan beloofd zijn producten levert?
