Op boeken staat op de voorkant naast de naam van de uitgever vaak ook de naam van de auteur. Bij platen en cd’s staat naast de naam van het platenlabel de naam van de artiest. Het is echter de vraag of deze namen heel veel toegevoegde waarde voor consumenten bieden. Heeft merkenbeleid hier überhaupt zin?

De praktijk is vaak weerbarstiger dan de theorie en zelfs weerbarstiger dan het merkrecht. Vooral als het gaat om de vraag wat je allemaal als merk kunt claimen. Op basis van diverse kledingmerken kwam Rik Riezebos tot een nieuw inzicht; de plaats waar een merknaam op een product staat, kun je ook opvatten als merk.

Menig marketeer zal er trots op zijn als zijn of haar merk een begrip in de markt is geworden. Merkjuristen denken daar vaak heel anders over; stel je voor als je merknaam als productaanduiding gebruikt gaat worden zoals bij Maggi? Het gevaar ligt dan namelijk op de loer dat je je merkrechten kunt verliezen.

Merknamen zijn mij altijd blijven boeien. De oorspronkelijke betekenis ervan is niet altijd makkelijk te achterhalen. Daardoor komt het nogal eens voor dat iemand denkt dat een merknaam iets heel anders betekent dan dat er oorspronkelijk mee werd bedoeld.

Ik ben geen voorstander van beschrijvende/descriptieve merknamen. Marketeers vaak wel, want dan hoef je niet alles meer aan de consument uit te leggen. In deze blog breek ik een lans voor niet-descriptieve merknamen.