Sommige merken zijn iconen van onze samenleving geworden. Vaak is het jammer als dit soort merken verdwijnen. Maar ja, een merk is geen doel op zich, maar slechts ‘een middel tot’. Toch was het even wennen toen het merk Postbus 51 plaatsmaakte voor ‘Informatie van de Rijksoverheid’.

In het EURIB onderzoek naar onmisbare merken uit 2010, kwam een resultaat naar voren dat mijns inziens de validiteit van het onderzoek bevestigt. In die periode werd duidelijk dat alle postkantoren in Nederland zouden verdwijnen. Door alle publiciteit steeg de ervaren onmisbaarheid van TNT Post met maar liefst 11%.

In de inboedel van een failliet merk kunnen ook merknamen en internetdomeinnamen voorkomen. Bij het faillissement van DSB Bank bleken er zo’n 3.000 URL’s vrij te komen. Naar mijn mening moeten daar domeinnamen tussen hebben gezeten die best nog wel enige marktwaarde hebben.

Bij de publicatie van de EURIB Top-100 van Onmisbare Merken 2011 wordt wederom duidelijk dat de Nederlandse consument gek is op merken van eigen bodem. Net als in voorgaande jaren vinden vrouwen het merk HEMA het meest onmisbaar en mannen het merk NOS journaal.

Soms moet je als marketeer lijdzaam toezien hoe je merk door een groep in de samenleving wordt ‘gekaapt’. Engelse hooligans schijnen dol te zijn op kleding van het merk Burberry en in Nederland viel het merk Lonsdale te prooi aan rechtsextremistische jongeren. Een interview over de onmacht van de marketeer.

Sommige marketeers vereenzelvigen merkenbeleid met ‘reclame’. Bij merkenbeleid gaat het in essentie echter om het creëren van immateriële meerwaarde en dat hoeft niet altijd door middel van marketingcommunicatie tot stand te komen. In bijgaand interview vraag ik onder meer aandacht voor de rol van design.